Günler

Annemin karnı dar gelince
Daha hiçbir yere sığamadım
Bir sessizlik aradım bir köy sessizliği
Kum ve yağmur gibi ince ince
Dağılır durur parmaklarım

Gecenin geç vakitleri oldum
Uyanmağa sebep bulamayınca gündüzün düşmanı
Ne süratli geçer günler
Hani buharlı trene binmiştik
Kömür çıkarmağa gidiyorduk kalemlere
Tuvalde istasyon gibi gökyüzü var
Ayaklarım gibi durur durduğu yerde

Mürekkebe batırırım gözlerimi
Geceden sinen bir titreme ile
Rüzgarın söndürdüğü bir sokak gibi
Sokulur ellerim birbirine
Üstüme atılan toprak gibi dağılarak

Halil ESEN